De Vakantie zit er weer op.
Na een periode van drie weken in de Dordogne zijn we weer terug in ons koude kikkerland.
Maar om nu te zeggen dat het daar in Frankrijk veel warmer is, dat valt vies tegen. In elk geval was het er wel een stuk droger.
De camping waar wij verbleven zag er net zoals in voorgaande jaren perfect verzorgt uit en in de omgeving zijn enorm veel bezienswaardigheden. Zo bevind de camping zich aan een zeer helder riviertje en stond de tent (vouwwagen) aan een smal beekje. De zeer goed schoongehouden en in ruime mate aanwezige douches en toiletten bevonden zich op korte afstand van onze vouwwagen.
In het riviertje zwemmen vele voornachtige vissen en een enkele kleine regenboogforel.
Na verwoede pogingen door verschillende ervaren vissers lukte het gewoon niet om ook maar een enkel visje aan de haak te slaan. De eigenaar van de camping vertelde ons dat de vis niet in het aas bijt omdat de vis de visser ziet staan en niet blond is. Dat is dus het bijkomende nadeel van helder en schoon water. Weet u nu ook waarom het hier zo makkelijk is om een visje te vangen.
Na deze teleurstelling besloten we het lot te tarten en de Franse wetgeving maar een beetje met de franse slag te nemen. In een lokaal tuincentrum kocht ik een (anti) vogelnet, in een campingzaak een paar van die schuimrubber drijvers voor in het zwembad. Een stukje koperdraad als gewicht aan de onderkant completeerde het geheel.
En voila: een visnet van formaat van 10×2 meter! Dit seizoen heeft de vis toch (tijdelijk) het onderspit moeten delven.
Zittend op de punt van een plastic bootje, het net voortslepend zou het allemaal moeten lukken. Echter bleek mijn gewicht op de punt van de boot al snel groter te zijn dan de lege boot en moest ook ik onder luid gejuich van mijn kinderen aan het koude water geloven. Maar ja, een foutje moet kunnen, nietwaar?
Vervolgens de gevangen vis in de boot (gevuld met water) gelegd en dan snel terug naar de tent. Inmiddels was het toch al aardig laat en donker geworden op de rivier, zodat je echt niets meer zag onder het bladerdak van de bomen over de rivier. En een boot gevuld met water, aangedreven door 1 mk (menskracht) bleek niet vooruit te branden. Na een vaart van goed een uur met vele obstakels zoals bomen, rotsen en een groep eenden (hartslagverhogend) heeft de vis de nacht in de boot doorgebracht.
De volgende morgen met twee andere netten een stukje van het beekje afgezet en de vis daarin losgelaten. De eigenaar had er geen enkel probleem mee en de andere campingbezoekers kwamen met regelmaat de vissen bekijken die tot dusver nog niemand met een hengel heeft kunnen vangen. Na drie dagen hebben we de netten weer verwijderd en kon de vis onder begeleiding van mij en mijn kinderen weer van zijn vrijheid genieten op de grote rivier. Onder toezicht van de eigenaar is er veel toegestaan op deze camping, echter accepteert hij het niet als je een slang uit de rivier van zijn vrijheid berooft. Dan vind hij je ineens niet meer aardig. Maar hij had wel gelijk, dus mochten de slangen van ongeveer 50 cm hun vrijheid behouden.
Een aantal kilometer verder stroomde de grote rivier (de Dordogne).
Op deze rivier zijn diverse ondernemers die kanotochten organiseren. Met de auto gingen wij naar een lager gelegen deel aan de Dordogne, waarna de organisatoren je met een (zeer oude) touringcar 14 km stroomopwaarts brengt. De terugweg naar de auto leg je af met een gehuurde kano, waarin je geniet van een zeer mooie omgeving.
De kastelen bevinden zich zo’n 60 meter hoog boven op de steile rotswanden, waartegen men soms bezig was een steiger te plaatsen op een 30 meter boven de lager gelegen huizen. De helling is ongeveer 95 % (nagenoeg recht omhoog). Ik hoop dat de steiger niet bedoelt is om werkzaamheden aan het kasteel te verrichten, want dan zijn ze nog wel even bezig met steigerbouwen.
De trap op de helling is hopelijk een stuk steviger bevestigt als de kadetrap in de gemeente Utrecht die kort geleden is losgeraakt.
De natuur in Frankrijk ziet er anders uit dan hier in Nederland.
Zo ziet u hier een kikker van zoxe2x80x99n 15 cm en een bidsprinkhaan (waar mijn zoontje achteloos mee thuiskwam) die op zijn beurt een levende sprinkhaan aan het verorberen is. Nu mijn zoon heeft gezien hoe een bidsprinkhaan zijn voedsel naar binnen werkt, is hij een stuk voorzichtiger met dergelijke insecten geworden. Overigens kan de normale sprinkhaan zich ook aardig met zijn kaken vastzetten aan een vingertop. Het lostrekken van een sprinkhaan gebeurt dan in twee aparte delen. Eerst trek je de sprinkhaan los van de kop, waarna je de kop van het dier apart kunt verwijderen. Toch weer net effe anders als de pitbullmuggen uit de polder. In Nederland betaal je voor een sprinkhaan al gauw € 0,35, en kost een hagedis of bidsprinkhaan al gauw € 12,– Euro. In Frankrijk kost het moeite om ze uit de slaaptent te houden.
Al met al toch een mooie vakantie.
.
